نیایش, ایینه ی عشق ورزی و جلوه گاه شیفتگی نسبت به معشوق ازلی است. در میان نیایش های شور انگیز فارسی نیایش اغاز منظومه ی فرهاد و شیرین وحشی بافقی, شاعر سده دهم هجری جایگاه خاصی دارد. لطافت زبان, سوز پنهان در کلمات وصمیمیت و سادگی و روانی بر تاثیر این سروده افزوده است
نیایش
الهی سینه ای ده اتش افروز در ان سینه دلی وان دل همه سوز
هر ان دل را که سوزی نیست دل نیست دل افسرده غیر از اب و گل نیست
دلم پر شعله گردان سینه پر دود زبانم کن به گفتن اتش الود
کرامت کن درونی درد پرورد دلی دروی درون درد و برون درد
به سوزی ده کلامم را روایی کز ان گرمی کند اتش گدایی
دلم را داغ عشقی بر جبین نه زبانم را بیانی اتشین ده
سخن کز سوز دل تابی ندارد چکد گر اب از ان ابی ندارد
دلی افسرده دارم سخت بی نور چراغی زو به غایت روشنی دور
بده گرمی دل افسرده ام را بر افروزان چراغ مرده ام را
به راه این امید پیچ در پیچ مرا لطف تو می باید دگر هیچ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر